مسئولیت حسابرسان
🔹 مسئولیت حسابرسان شناسایی خطرهای مذکور تا حد امکان و با استفاده از روش هایی مثل طرح پرسش های پیشنگرانه، وارسی تحلیلی رویدادها و معاملات و استفاده از چک لیست های مربوطه (که در ادامه ذکر خواهد شد) بر این اساس توجه حسابرسان به موضوع خطر حسابرسی و اجزا آن بایستی بسیار فراتر از صرفاً استفاده از چک لیست های استاندارد موجود و یا استفاده از کاربرگ ها و روش های حسابرسی سال قبل برای تبدیل اجزا خطر حسابرسی به تعدادی ارقام کمی و استفاده از آن ها برای تعیین حجم ازمون های محتوا باشد.
🔹 همچنین بطور مستمر اجزا خطر حسابرسی مورد بررسی و ارزیابی مجدد قرار گرفته و در صورت تغییر براورد در خطر های مذکور اثار آن را بر نوع، ماهیت، زمانبندی و حجم آزمون های محتوا تعیین میشود.
🔹 در واقع هر کار حسابرسی می تواند منحصر به فرد باشد و با سایر شرکت های با فعالیت مشابه و حتی سال مالی قبل، متفاوت باشد. لذا در شناسایی خطر های کنترل و ذاتی توجه خاص به شرایط همان سال بسیار مهم است. از عمده مخاطراتی که در فرایند شناسایی و براورد خطرهای کنترل و ذاتی وجود دارد ومستقیما به کارخود حسابرسان ارتباط دارد که بخشی از خطر عدم کشف محسوب میشود به شرح زیر می باشد:
۱) خطر عدم تجربه و دانش حسابرسان
۲) خطر عدم شناخت کافی از فعالیت صاحبکار و محیط حاکم بر آن
۳) خطر اجرای روش های نامناسب بررسی براورد خطرهای کنترل و ذاتی
۴) خطر قضاوت نادرست در براورد خطرهای کنترل و ذاتی
۵) خطر نمونه گیری در آزمون های رعایت سیستم کنترلهای داخلی
۶) اجرای ازمون های محتوا به دو بخش زیر تفکیک می شود:
✅ ارتباط آزمون های محتوا با خطر حسابرسی
الف) نوع، ماهیت و زمانبندی آزمون های محتوا:
🔹 تعیین نوع، ماهیت و زمانبندی آزمون های محتوا با توجه به سطح براوردی احتمال خطرهای کنترل و ذاتی و در نتیجه کاهش خطر عدم کشف بر اساس توجه به ماهیت خطرهای شناسایی شده برای هر حساب. سطح اهمیت براوردی. شناخت کافی از فعالیت صاحبکار و محیط حاکم بر ان.
🔹 تجربه و دانش حسابرسان و سایر اطلاعات و شواهد جمع اوری شده در طول حسابرسی و بطور کلی بر اساس قضاوت حسابرسان می باشد. هر چند که برنامه ها و چک لیست های کلی و استاندارد اجرای آزمون های محتوا نیز وجود دارد. (و بر اساس قضاوت حسابرسان بایستی تعدیل شود.)
ب) حجم آزمون های محتوا:
🔹 برای کاهش خطر نمونه گیری در آزمون های محتوا (یکی از موارد اصلی خطر عدم کشف) حسابرسان با استفاده از سطح براوردی احتمال خطرهای کنترل و ذاتی ودر نتیجه کاهش خطر عدم کشف و استفاده از مدل ریسک حسابرسی حجم آزمون های محتوا (یا تعداد نمونه ها) را براورد می نمایند و در واقع معیارهای کیفی اجزا خطر حسابرسی را برای تعیین تعداد نمونه به معیارهای کمی تبدیل می نمایند. که در ادامه به بررسی فرایند این کار می پردازیم.
