🔹 مسئولیت حسابرسان شناسایی خطرهای مذکور تا حد امکان و با استفاده از روش هایی مثل طرح پرسش های پیشنگرانه، وارسی تحلیلی رویدادها و معاملات و استفاده از چک لیست های مربوطه (که در ادامه ذکر خواهد شد) بر این اساس توجه حسابرسان به موضوع خطر حسابرسی و اجزا آن بایستی بسیار فراتر از صرفاً استفاده از چک لیست های استاندارد موجود و یا استفاده از کاربرگ ها و روش های حسابرسی سال قبل برای تبدیل اجزا خطر حسابرسی به تعدادی ارقام کمی و استفاده از آن ها برای تعیین حجم ازمون های محتوا باشد.
🔹 همچنین بطور مستمر اجزا خطر حسابرسی مورد بررسی و ارزیابی مجدد قرار گرفته و در صورت تغییر براورد در خطر های مذکور اثار آن را بر نوع، ماهیت، زمانبندی و حجم آزمون های محتوا تعیین میشود.
🔹 در واقع هر کار حسابرسی می تواند منحصر به فرد باشد و با سایر شرکت های با فعالیت مشابه و حتی سال مالی قبل، متفاوت باشد. لذا در شناسایی خطر های کنترل و ذاتی توجه خاص به شرایط همان سال بسیار مهم است. از عمده مخاطراتی که در فرایند شناسایی و براورد خطرهای کنترل و ذاتی وجود دارد ومستقیما به کارخود حسابرسان ارتباط دارد که بخشی از خطر عدم کشف محسوب میشود به شرح زیر می باشد:
۱) خطر عدم تجربه و دانش حسابرسان
۲) خطر عدم شناخت کافی از فعالیت صاحبکار و محیط حاکم بر آن
۳) خطر اجرای روش های نامناسب بررسی براورد خطرهای کنترل و ذاتی
۴) خطر قضاوت نادرست در براورد خطرهای کنترل و ذاتی
۵) خطر نمونه گیری در آزمون های رعایت سیستم کنترلهای داخلی
۶) اجرای ازمون های محتوا به دو بخش زیر تفکیک می شود:
