1- چک عادی:
چک عادی به نوعی از چک بانکی گفته می‌شود که صاحب حساب قادر به صدور آن است و می‌تواند آن را به سایر افراد بدهد. کسی که چک به نام او صادر می‌شود می‌تواند به بانک رجوع و اصطلاحاً چک را نقد کند.
2- چک تضمین شده:
چک تضمین شده توسط بانک و بنا به درخواست مشتری صادر می‌گردد. این چک از چک عادی درجه‌ی اطمینان بیشتری دارد، زیرا، همانطور که از نامش پیداست، بانک صادر کنند آن را تضمین می‌کند. این نوع چک معمولاً در معاملات بزرگ، یعنی معاملاتی که نیاز به جابجایی مبلغ زیادی دارند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
۳- چک مسافرتی:
چک مسافرتی نیز توسط بانک صادر می‌گردد و می‌توان وجه آن را در تمامی شعب آن بانک و یا به وسیله‌ی نمایندگان آن بانک وصول کرد.
4-چک بین بانکی (چک رمزدار)
چک بین بانکی به چکی گفته می‌شود که به وسیله‌ی بانک و بنا به درخواست مشتری به عهده‌ی یکی از بانک‌های دیگری و با استفاده از رمز صادر می‌گردد. این نوع چک را نمی‌توان نقداً وصول کرد، بلکه بانک مورد نظر مبلغ را به حساب متقاضی در بانک مقصد انتقال میدهد. بنابراین، چک بین بانکی، غیرقابل انتقال به شخص ثالث است.
برخی از مواد مهمِ قانون صدور چک
ماده‌ی 6: بانک‌ها مکلف هستند که نام و نام خانوادگی و نشانی صادرکننده‌ی چک را روی چک قید کنند.
ماده‌ی 7: هرکس چک بی محل صادر کند، بسته به میزان چک صادر شده، به چند ماه تا ۲ سال حبس محکوم می‌شود.
ماده 8: کسی که از بسته بودن حساب خود در بانک اطلاع دارد و با این حال، چک صادر می‌کند حکمش مانند حکم صدور چک بی محل است.
ماده‌ی 11: جرائم مربوط به چک، تنها زمانی قابل تعقیب هستند که دارنده‌ی چک، یعنی کسی که برای اولین بار چک را به بانک ارائه داده است، شکایت کرده باشد.
